portret van een straat
Zoek
Achtergronden
Ruiterstraat 18
Interview met Emmy Verhey. Bommelerwaardgids, 7 september 2024
ZALTBOMMEL – “Hoe ze mij moeten herinneren Misschien maar helemaal niet. Ik heb mooie muziek gespeeld. Een dierbare opname heb ik niet. Toch wel; Beethovens Vioolconcert met Hans Vonk. En Beethovens Sonates voor viool en orkest met Carlos Moerdijk,” zegt Emmy Verhey (1949). Jarenlang staat deze violiste op eenzame hoogte. Tot ze haar Stradivarius aan de wilgen hangt. “Dat was in 2016. Precies weet ik het niet meer”, lacht ze er met pretogen achteraan. “Mis ik het? Nee. Ik zou wel willen weten hoe ik nu klink. Maar ik hoef de dag niet te beginnen met ‘dit moet ik instuderen’.”
Emmy Verhey
Het predicaat beste violiste beantwoordt Emmy met “leuk”. Naar haar uitvoeringen zal ze niet snel grijpen. “Als ik iets van mezelf hoor, is het toevallig op de radio. ‘ Valt best me’, denk ik dan.” De neiging het achteraf toch weer net iets anders uit te voeren, ontkent ze niet: “Daarom luister ik maar niet, haha.”
De viool is weg. Voor Emmy geen reden achterover te leunen. “Druk. Met familie, vrienden en de hond. Die laat ik veel uit, drie keer per dag.” Een groot formaat hond, al dan niet luisterend naar de naam Louis, bevestigt zijn aanwezigheid regelmatig. “Ik ben van het lopen, niet van het fietsen. Ik kan niet goed sturen, bang dat ik val.” Dat heeft te maken met vroeger, met haar bezorgde ouders. Ze voedden hun ‘wonderkind’ beschermd op, bang dat ze iets zou breken. Pas in 1979 krijgt Emmy haar eerste fiets.
“Ik heb heel veel vrienden. Daar heb ik nu tijd voor. Ik volg een cursus Frans. Ik zit veel in Frankrijk, dan kan ik met mijn Franse vrienden praten. En veel naar de radio luisteren, Radio 1. En naar een uitzending gekeken over de groep Suede. Ik heb ademloos zitten kijken hoe een opname wordt gemaakt, een bevalling. Het stuk wordt in elkaar geknutseld. Bij klassiek was dat anders. Ik studeerde een stuk in en ging, naar de studio. Dan werd de balans gezocht wat de klank betreft. Daar kwam niet achteraf een lijntje hobo bij. Het moet wel spontaan blijven.”
Film is één van Emmy’s passies. “Voor dinsdagavond maak ik geen afspraken; dan ga ik hier naar de film [Cinemaarten, in De Poorterij].” Zit Emmy niet in Bommel te genieten van een rolprent, dan kan het de Verkadefabriek in Den Bosch zijn.
Vaak met een kleinkind! Oma Emmy: “Ik weet niet hoeveel films ik er gezien heb; ‘ Woezel en Pip’, ‘Buurman en Buurman’. En ‘Berend Botje’. Er komt iemand in voor die bij mij de boekenkasten heeft gemaakt, haha.” Zaltbommel, de plaats waar ze sinds 1975, met een onderbreking van vijf jaar, woont.
“Ik vind het heerlijk om te lopen, met de hond de brug onderdoor. Ik bof ontzettend om hier te wonen. Mijn kinderen en kleinkinderen wonen hier. Hoe kun je het treffen? Ik moet wel kleiner gaan wonen. Maar wel in Bommel. Het is hier zo ontzettend fijn.”
Tenslotte is de Bommelse Gasthuiskapel al jaren haar vaste locatie voor het gewaardeerde Emmy Verhey Festival. De naamgeefster heeft zichzelf wat naar de achtergrond verplaatst. “Ik ben er niet meer voor 100% me bezig. Het programma maak ik niet, dat doet Femke IJlstra, saxofoniste. Ze speelt waanzinnig mooi. Ze kent veel collega musici. En er komen mensen terug die eerder op het Festival hebben opgetreden.”
Louis test voor de zoveelste keer zijn stevige stembandjes. De bontgekleurde huistijger schrikt ervan en kiest het hazenpad.
Van adagio gaat Emmy over in presto om, in vogelvlucht, haar dagelijkse bezigheden aan te snijden. “Ik ben geen kijker van tv-series; dan lees ik liever een boek. Veel historische boeken, over de Tweede Wereldoorlog. Een fantastisch boek is ‘Je mag wel bang zijn, maar niet laf’. Binnenkort stort ik me weer op Elsschot. Zijn ondertoon.” Met een lichte zucht: “Er zijn zoveel mooie boeken. Je kunt niet alles lezen.”
Jammer dat ze zelf de pen niet ter hand neemt. Bij het woord autobiografie trekt ze even haar neus op: “Nee, daar heb ik geen zin in!”
Haar leven van nu wordt gevuld met alles waar tijd voor is, én… ook niet onbelangrijk, mag! “Ik heb lang ballet gedaan. Dat ging vroeger niet samen met de viool. Nu doe ik Pilates. Ik zorg goed voor mezelf, ik blijf in beweging.” Rein van Willigen